Legendy łemkowskiego Beskidu - O daliowskim dzwonie.

Witajcie kochani!

Dawno nie było tutaj nic o legendach - czas to zmienić.
Przedstawiamy Wam krótką, ale piękną legendę :)
Pochodzi ona z dzieła Andrzeja Potockiego "Legendy łemkowskiego Beskidu", i opowiada o nie tak bardzo odległych Nam czasach. A Ci, którzy historię Beskidu Niskiego znają, raz dwa skojarzą fakty w niej zawarte :)

Miłej lektury :)

O daliowskim dzwonie

Dawniej dzwony cerkiewne nie tylko głosiły chwałę Bożą i zwoływały wiernych na modlitwę, ale także, bywało, ogłaszały trwogę, kiedy zagrożone było ludzkie życie albo ludzki dobytek. Na trwogę mógł bić w zasadzie we dzwon każdy, kto by tylko nieprzyjaciół zbliżających zbliżających się do wsi zobaczył albo chmury wiodące żywioł rozpoznał. Trzeba było wszakże i przy tej okazji pamiętać, że dzwonić nie był godzien człowiek, na którym ciążył nieodpokutowany grzech śmiertelny, bo wtedy piorun mógł uderzać w dzwonnicę i zabić dzwoniącego.
 Istniało z dawien dawna przekonanie o nadprzyrodzonej mocy dzwonu ze starej daliowskiej cerkwi. Wierzono bowiem, iż w czas oberwania chmury, gradobicie czy innych kataklizmów związanych z pogodą należy bić we dzwon, bo wówczas żywioł tracił swoją siłę i złe moce, które go przywiozły, odstępowały od wsi. Trzeba Wam bowiem wiedzieć, iż dla nich bardzo nieznośnym wydawał się dźwięk tego cerkiewnego daliowskiego dzwonu, podobnie jak i dla czarownic, i tych wszystkich innych, co diabłu zaprzedali swoją duszę. Jak daleko rozchodził się jego głos, tak daleko objawiał swoją moc.
Piekielne moce nie chciały jednak dać za wygraną i postanowiły daliowską cerkiew spalić. Ponad siedemdziesiąt lat temu, na kilka dni przed świętami Wielkiej Nocy, piorun z jasnego nieba strzelił w nią i zanim ktokolwiek zdążył uderzyć w dzwon na trwogę, ogień objął już całą świątynię. Powiadano, że to pewnie także dlatego się tak stało, bo zawitka* jeszcze kilka dni wcześniej dziecko zaraz po urodzeniu zabiła. W takim bowiem razie na wieś, gdzie doszło do dzieciobójstwa, spadało na ogół nieszczęście. W jakiś czas potem cerkiew odbudowano, ale tym razem nie złe siły, ale źli ludzie zabrali dzwon, co mocą swego dźwięku przez całe wieki okolicę ochraniał. Zdarza się bowiem, że i zło na jakiś czas może zatriumfować. Cerkiew na jakiś czas zamieniono na magazyn i wydawało się, że los jej został bezpowrotnie przesądzony, a jednak wróciła do swoich wiernych, bo wolą Bożą jest, by w niej modlili się do Niego.

Cerkiew w Daliowej, zbudowana w 1933 roku, na miejscu starszej, która spłonęła w 1931 roku. Dzisiaj nie było złowrogich chmur nad cerkwią...

Ta legenda jest nam bardzo bliska. I ma w sobie coś prawdziwego. Pogoda tutaj bowiem prawdziwie jest "szatańska" i gwałtowna, o czym przekonaliśmy się na własnej skórze. A jednak - w Daliowej witało Nas słońce, podczas gdy w sąsiednich wsiach wiatry, deszcze i chłód szarpały nami jak papierowym latawcem. Kto wie, może i w tej nowej cerkwi daliowskiej pozostała cząstka "starej" mocy, i mimo utraty dzwonu, dalej chroni swych mieszkańców przed"złym" ?

Pozdrawiamy serdecznie



* zawitka, czyli Panna z dzieckiem.
** Legenda pochodzi z: A. Potocki, 2007, Legendy łemkowskiego Beskidu