Legendy Łemkowskiego Beskidu - Skarby w Szymbarku

Witajcie, dzisiaj kolejna dawka legend o Beskidzie Niskim.
Dziś ciekawa legenda  z Szymbarku,

zapraszamy do lektury!


   Kasztel w Szymbarku postawiono na końcu cypla stromo spadającego w nurty rzeki Ropy. Jest to miejsce pod wieloma względami szczególne, bowiem zamek stoi na skałach, pomiędzy którymi jest jaskinia uczyniona przez siły natury. Zanim go postawiono, jaskinia była wykorzystywana przez zbójców, którzy przechowywali w niej zrabowane skarby. Polsko-węgierskie pogranicze sprzyjało rozbojom po obu jego stronach. W tamtym czasie bandy zbójeckie rabowały nie tylko na drogach, ale także napadały na dwory szlacheckie, a nawet miasteczka. Łupy z takiego rabunku były nieraz tak ogromne, że na kilkunastu wozach trzeba było je przewozić. Należało je także w miarę bezpiecznym miejscu przechowywać do czasy spieniężenia. Jednym z takich miejsc była jaskinia w Szymbarku.
   Ale los każdej bandy zbójeckiej na cienkiej jak pajęcza przędza nitce wisi. Każdy napad może skończyć się jej pogromem, bo wielu ma nieprzyjaciół wśród uczciwych ludzi, a tych, jak wiadomo, jest większość. Takoż i na owych zbójów przyszła kryska i jedni poszli na szubienicę, inni w rozsypkę. Zgromadzone w jaskini skarby diabli wzięli. To znaczy położyły na nich swoje kosmate łapy. Z czasem nad jaskinią, której istnienia wtedy nikt się nie domyślał, pobudowano wyniosły kasztel i dostęp do niej stał się praktycznie niemożliwy.

   W jakiś czas potem w którąś Niedzielę Palmową zupełnie przypadkowo pewien kmieć zauważył w pobliżu kasztelu otwór w ziemi, rzekłbym wejście do jaskini. Wiedziony ciekawością, wszedł do jej wnętrza i zobaczył skarby ogromne, zgromadzone w beczkach i skrzyniach podróżnych. Oszołomiony tym widokiem, nawet nie zdążył się do nich zbliżyć, kiedy do jaskini wpadły jak wicher diabły i przerażonego kmiecia z niej wymiotły, po czym wejście do jaskini się zawarło. Tenże, gdy oprzytomniał, zdał sobie sprawę, że w jednej chwili z biedaka mógł stać się bogaczem. Obchodził kasztel ze wszystkich stron przez wiele kolejnych dni, ale wejścia do jaskini nie znalazł.
   Gdy nastała kolejna Niedziela Palmowa, znów był koło kasztelu w nadziei, że właśnie w tym dniu wydarzy się cud. I w to samo południe, gdy rozdzwoniły się dzwony w szymbarskim kościele, ukazało się wejście do jaskini. Wszedł do niej i niewiele się namyślając, zaczął ładować skarby do wora, który przyniósł ze sobą. Cóż, kiedy bicie dzwonów ustało i w tej samej chwili wpadły do niej diabły i chłopa z niej bez pardonu wymiotły, uprzednio zabrawszy mu wór pełen kosztowności. Kmieć nie tylko niczego nie wskórał, ale także został srodze poturbowany. Gdy doszedł do siebie, zaczął przemyśliwać, jak pomimo diabłów z owych skarbów co nieco uszczknąć.

   Kolejne próby zakończyły się podobnie jak i pierwsza, czyli pełnym niepowodzeniem. W międzyczasie kmieć wygadał się o tej jaskini pod kasztelem i skarbach, i diabłach, i Niedzieli Palmowej, stąd i ta wiadomość do nas doszła i Wam ja pokazujemy.

Może by tak poszukać, kto wie....

Mamy nadzieję, że legenda się Wam spodobała.
Jak to los potrafi z człowieka zakpić, prawda?

Pozdrawiamy!


Legenda pochodzi ze zbioru Andrzeja Potockiego "Legendy Łemkowskiego Beskidu"